یک خبرنگار باسابقه انگلیسی که اخیرا به شهر «دوما» سفر کرده، می‌گوید کسی در این شهر از آنچه حمله شیمیایی خوانده می‌شود، خبر ندارد؛ آنچه در یادها مانده، خاطره مصا
روایت خواندنی خبرنگار انگلیسی از سفر به دوما و ادعای حمله شیمیایی
عبارات مهم : سوریه
به گزارش فارس، «رابرت فیسک» خبرنگار روزنامه «ایندیپندنت» که در پوشش اخبار منطقه غرب آسیا سابقه ای طولانی دارد و در مقایسه با اغلب خبرنگاران غربی رویکردی منصفانه تر در قبال تحولات منطقه دارد، اندکی بعد از ادعای حمله شیمیایی به شهر «دوما» سوریه، به این شهر سفر کرده است.
روایت خواندنی خبرنگار انگلیسی از سفر به دوما و ادعای حمله شیمیایی
وی در گزارشی راجع به مشاهداتش از این سفر، در اینکه به این شهر حمله شیمیایی شده است باشد، ابراز تردید کرده و ضمنا نوشته است که هزاران نفر از مردم این شهر با وجود فراهم بودن امکان ترک شهر، ترجیح داده اند در شهر بمانند و همراه شبه نظامیانی که ماه ها بر آن ها مسلط بودند، راهی ادلب نشوند.
روایت فیسک از سفر به دوما از گفت وگو با یکی از پزشکان بیمارستانی شروع می شود که تروریست ها در شب اتفاق از آنجا ویدئویی منتشر کردند که نشان می داد ده ها زن و کودک، هراسان از حمله شیمیایی، روی خود آب می ریزند تا بلکه از گزند این مواد مصون بمانند.
یک خبرنگار باسابقه انگلیسی که اخیرا به شهر «دوما» سفر کرده، می‌گوید کسی در این شهر از آنچه حمله شیمیایی خوانده می‌شود، خبر ندارد؛ آنچه در یادها مانده، خاطره مصا
«عصیم رهیبانی» دکتر مورد استناد فیسک هرچند در محل اتفاق حضور نداشته، ولی به نقل از پزشکانی که آن شب در نوبت شیفت بوده اند و حالا جهت پاسخ به سوالات بازرسان شرکت منع تسلیحات شیمیایی به دمشق رفته اند، می گوید آن ویدئو واقعی بوده است.
اما توصیه ای که او بدان اشاره می کند، این است که افرادی که در آن ویدئو مشاهده می شوند، نه به علت حمله شیمیایی، بلکه به علت نرسیدن اکسیژن دچار بدحالی شده است اند. به گفته این پزشک، این افراد در جریان درگیری میان نیروهای ارتش سوریه و تروریست ها، در زیرزمین منزل بوده اند که به علت وزش باد شدید و ورود گرد و خاک به داخل تونل های زیرزمینی دچار نفس تنگی شده است اند.
فیسک نوشته هرچند این دکتر از پزشکان وابسته به دولت بوده و فرانسه و متحدانش هم مدعی شده است اند که اسنادی از حمله شیمیایی به دوما در اختیار دارند، ولی بسیاری از اهالی دوما هم روایت دکتر را تایید می کنند.
روایت خواندنی خبرنگار انگلیسی از سفر به دوما و ادعای حمله شیمیایی
این خبرنگار انگلیسی نوشته است: «در میان خرابه های این شهر، بسیاری از مردمی که با آن ها گفت وگو می کردم، می گفتند داستان حمله شمیایی را “هرگز باور نکرده اند”. آن ها ادعا می کردند که در اغلب موارد، این داستان ها از سوی گروه های مسلح افراط گرا منتشر می شود.»
در بخش دیگری از گزارش، فیسک نوشته است: «بنابراین، داستان دوما، فقط داستان حمله شیمیایی یا عدم حمله شیمیایی نیست. بلکه داستان، هزاران نفر از مردمی هستند که تصمیم گرفتند با افراد مسلحی که هفته گذشته سوار بر اتوبوس دوما را ترک کردند، همراه نشوند. آن ها ماه ها مجبور بودند جهت زنده ماندن مانند انسان های غارنشین کنار این افراد مسلح زندگی کنند.»
یک خبرنگار باسابقه انگلیسی که اخیرا به شهر «دوما» سفر کرده، می‌گوید کسی در این شهر از آنچه حمله شیمیایی خوانده می‌شود، خبر ندارد؛ آنچه در یادها مانده، خاطره مصا
او که می گوید هنگام گشت زنی در شهر هیچ یک از نیروهای ارتش، پلیس یا مراقب او را همراهی نمی کرده اند، نوشته اهالی دوما از دیدن ورود خارجی ها به شهر و آخر محاصره خوشحال بوده اند و لبخند می زده اند.
فیسک در ادامه روایت باز هم به بیمارستان باز می گردد و خاطره یک دختربچه خوابیدن در بیمارستان از شب اتفاق را نقل می کند: «آن شب با خانواده ام در زیرزمین منزل مان در ۳۰۰ متری اینجا بودیم. همه دکترها می دانند چه اتفاقی افتاده هست. هر شب مدام [از سوی نیروهای دولتی] تیراندازی شدیدی می شد و هواپیماها هم هر لحظه بالای شهر می چرخیدند. ولی آن شب، باد و گرد و خاک زیادی بلند شده است بود. گرد و خاک وارد زیرزمین و انباری هایی شد که مردم آنجا زندگی می کردند. مردم به خاطر نرسیدن اکسیژن و نفس تنگی آمدند اینجا. ناگهان یک نفر که کنار در ایستاده بود، یکی از اعضای “کلاه سفیدها”، فریاد زد “شیمیایی!” و آشوبی به پا شد. مردم شروع کردند روی یکدیگر آب ریختن. بله، ویدئو همین جا ضبط شد و واقعی بود، ولی مردم دچار نفس تنگی بودند، نه مسمومیت شیمیایی.»
روایت خواندنی خبرنگار انگلیسی از سفر به دوما و ادعای حمله شیمیایی
در ادامه فیسک نوشته است: «عجیب آنکه بعد از گپی که با بیش از ۲۰ نفر از مردم داشتم، حتی یک نفر را پیدا نکردم که به ارتباط دوما با کشاندن حملات هوایی غرب به سوریه علاقه ای داشته باشد. حتی دو نفر به من گفتند نمی دانند که چنین ارتباطی وجود دارد.»
وی می افزاید: «دنیایی که به آن پا گذاشته بودم، دنیای عجیبی بود. دو نفر به نام “حسام” و “نظیر” می گفتند نمی دانند چند نفر در سوریه کشته شده است اند. البته بعدا یکی از آن ها اذعان کرد که یکی از پسرعموهایش به اتهام ادعایی “نزدیکی به رژیم” به وسیله “جیش الاسلام اعدام شده است است.” هنگامی که از آن ها راجع به ۴۳ نفری پرسیدم که گفته می شود در آن حمله بدنام کشته شده است اند، شانه هایشان را اوج انداختند.»
به نوشته فیسک، «کلاه سفیدها» که در غرب به عنوان یک نیروی امدادی «افسانه ای» آشنا می شوند، «در جریان درگیری ها نقشی آشنا ایفا کرده اند. بخشی از بودجه آن ها را وزارت خارجه (انگلیس) تأمین می کند و اغلب نیروهای محلی آن ها از مردان اهل دوما بوده اند.»
این خبرنگار انگلیسی نوشته در دفتر این «گروه امدادی» با «تلی از یونیفرم نظامی» و البته کپسول، تجهیزات فرسوده و خراب پزشکی و پرونده های پزشکی مواجه شده است است.
به نوشته وی، او قصد داشته با اعضای این گروه هم گفت وگو کند، ولی این امکان را نیافته چراکه تمام اعضای کلاه سفیدها ترجیح داده اند با اتوبوس هایی که جهت تخلیه تروریست ها از سوی دولت فراهم شده است بود، دوما را به مقصد «ادلب» که تحت کنترل معارضین مسلح قرار دارد، ترک کنند.
فیسک در آخر گزارش بار دیگر به این پرسش باز می گردد که آیا دوما واقعا مورد حمله شیمیایی قرار گرفته است یا نه: «چطور پناهجویان اهل دوما که در اردوگاه هایی در ترکیه بوده اند از حمله شیمیایی صحبت کرده اند در حالی که امروز هیچ کس در دوما آن را به خاطر نمی آورد؟»
او هرچند دولت سوریه را یک «دیکتاتوری بی رحم» توصیف می کند، ولی می نویسد: «اما این رژیم نمی تواند این مردم را که از دیدن خارجی ها بین خود ذوق زده هستند، آنقدر ترسانده باشد که حتی چند کلمه از حقایق را نگویند. خوب، آن ها به من چه می گفتند؟»
فیسک در آخر نوشته است: «آن ها راجع به افراط گرایانی صحبت کردند که تحت حکومتشان زندگی کرده بودند. آن ها تعریف می کردند که گروه های مسلح چطور جهت مصون ماندن از بمباران دولت سوریه و روسیه، منزل های مردم را تصاحب کرده بودند. جیش الاسلام پیش از رفتن دفاتر خود را به آتش کشیده بود، ولی ساختمان های عظیم داخل منطقه امنیتی ای که آن ها ایجاد کرده بودند، در حملات هوایی تقریبا با خاک یکسان شده است بودند. یک سرهنگ ارتش سوریه که از پشت یکی از این ساختمان ها ظاهر شد، از من پرسید که آیا می خواهم ببینم تونل ها [که به وسیله تروریست ها ساخته شده] چقدر عمیق است؟ من بعد از طی یک بیش از یک مایل [داخل تونل]، توقف کردم. او با کنایه از گفت “این تونل شاید تا بریتانیا برسد.” آه، بله، یاد زن [ترزا] می [نخست وزیر انگلیس] افتادم که حملات هوایی اش دقیقا به همین محل تونل و گرد و غبار مرتبط بود. و شیمیایی؟»
واژه های کلیدی: سوریه | داستان | داستان | انگلیسی | خبرنگار | شیمیایی | تروریست ها | اخبار بین الملل
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
